1.2.2 Okuma

OTOBİYOGRAFİ
 
 I.

1902’de doğdum
doğduğum şehre dönmedim bir daha
geriye dönmeyi sevmem 
üç yaşımda Halep’te paşa torunluğu ettim 

II
on dokuzumda Moskova’da komünist Üniversite öğrenciliği 
kırk dokuzumda yine Moskova’da Tseka-Parti konukluğu 
ve on dördümden beri şairlik ederim

III

kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir 
ben ayrılıkların
kimi insan ezbere sayar yıldızların adını
ben hasretlerin

IV

hapislerde de yattım büyük otellerde de
açlık çektim açlık grevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir

otuzumda asılmamı istediler 
kırk sekizimde barış madalyasının bana verilmesini
verdiler de
otuz altımda yarım yılda geçtim dört metre kare betonu

V
elli dokuzumda on sekiz saatta uçtum Prag’dan Havana’ya

Lenin’i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 924’de
961’de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır

partimden koparmaya yeltendiler beni
                                            sökmedi 
yıkılan putların altında da ezilmedim

951’de bir denizde genç bir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün
52’de çatlak bir yürekle dört ay sırtüstü bekledim ölümü

VI

sevdiğim kadınları deli gibi kıskandım 
şu kadarcık haset etmedim Şarlo’ya bile
aldattım kadınlarımı
konuşmadım arkasından dostlarımın

içtim ama akşamcı olmadım
hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı ne mutlu bana

başkasının hesabına utandım yalan söyledim
yalan söyledim başkasını üzmemek için
ama durup dururken de yalan söyledim

bindim trene uçağa otomobile
çoğunluk binemiyor 
operaya gittim 
çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın
çoğunluğun gittiği kimi yerlere de ben gitmedim 21’den beri
camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye
ama kahve falıma baktırdığım oldu

VII

yazılarım otuz kırk dilde basılır 
Türkiye’mde Türkçemle yasak

VIII

kansere yakalanmadım daha
yakalanmam da şart değil 
başbakan filân olacağım yok 
meraklısı da değilim bu işin
bir de harbe girmedim 
sığınaklara da inmedim gece yarıları
yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında
ama sevdalandım altmışıma yakın

IX
sözün kısası yoldaşlar
bugün Berlin’de kederden gebermekte olsam da
insanca yaşadım diyebilirim 
ve daha ne kadar yaşarım
başımdan neler geçer daha
kim bilir. 
 
 
                                                            Nazım Hikmet